Čest je slučaj u praksi da vlasnik (osnivač, član) privrednog društva bude u isto vreme i zaposlen u svom društvu, te da po osnovu radnog odnosa ostvaruje zaradu. Postavlja se pitanje poreskog tretmana uzimanja iz imovine privrednog društva od strane vlasnika, koji je u radnom odnosu u svom društvu. Naime, sporno je da li se u ovom slučaju po osnovu uzimanja iz imovine obračunava porez na prihode od kapitala ili se obračunavaju porez i doprinosi na zaradu.
Prema našem mišljenju, na ovo pitanje nije moguće dati opšti (a priori) odgovor, već odgovor zavisi od konkretnih okolnosti svakog pojedinog slučaja. Naime, ako vlasnik društva vrši uzimanje iz imovine društva za svoje privatne potrebe, a to pravo nemaju ostali zaposleni u društvu, odnosno to pravo ne proizlazi iz ugovora o radu koji je vlasnik zaključio sa društvom, pre će se raditi o prihodu od kapitala, jer vlasnik uzima iz imovine po osnovu činjenice da je vlasnik kapitala, a ne po osnovu toga što je u radnom odnosu.
Na primer, kada vlasnik društva plaća preko poslovnog računa letovanje za sebe i svoju porodicu, teško je očekivati da to pravo imaju i ostali zaposleni, te će u takvom slučaju to biti prihod od kapitala, a ne zarada. Sa druge strane, ako osnivač koristi neku pogodnost od društva koja proizlazi iz radnog odnosa (na primer, pravo na tu pogodnost imaju svi zaposleni ili je pravo na tu pogodnost predviđeno ugovorom o radu između vlasnika i društva), u tom slučaju bi se radilo o zaradi, te bi se po tom osnovu obračunavali porez i doprinosi na zaradu.
U praksi, uzimanje iz imovine društva od strane vlasnika koji je u radnom odnosu, gotovo uvek se karakteriše kao zarada od strane poreskih organa. Ovakav stav proizlazi iz činjenice da država ima veće prihode po osnovu poreza i doprinosa na zaradu, nego po osnovu poreza na prihode od kapitala. Dakle, ovakav stav poreskih organa zasniva se na maksimili in dubio pro fisco (u slučaju spora, tumačiti propis u korist državne kase), koji je neprijvatljiv metod tumačenja propisa sa pravnoteorijske strane.